Zaandijk Woont! Beukenlaan 21
Door: Onze verslaggeefster
Het is nog niet zo eenvoudig om een afspraak te maken. Mona Lichtenveldt (53), woonachtig op (of aan) de Beukenlaan, is deze zomer namelijk maar liefst vier keer op vakantie geweest: “Ter compensatie van 2020, denk ik.” Maar wanneer het er dan toch van komt, is er alle tijd voor een gesprek over wonen in Zaandijk en de Beukenlaan.
Maar we beginnen bij het begin: hoe komt een Deense (destijds heel jonge) vrouw in Zaandijk terecht? Het antwoord is natuurlijk wel voorspelbaar: door de liefde. Dennis uit Wormerveer was in 1985 met Zaandijker vriend Sjoerd op vakantie in Denemarken, waar hij voor de destijds 17-jarige Mona viel. En toen ging het eigenlijk heel snel. Mona, net van de middelbare school, was nog aan het nadenken over een vervolgopleiding toen haar oog op een vacature voor au pair in Lelystad viel. Dat leek een leuk avontuur. Helaas was ze al de negende die het in het betreffende gezin ging proberen. En ze begreep al snel hoe dat kwam. Na zes weken hield ook zij het voor gezien en ging ze inwonen bij Dennis en zijn ouders. Nog weer zes weken later kwam er een huis aan de Blaasbalgstraat in Zaandijk vrij, waar het stel ging samenwonen. Mona vond een baan als verkoopster. Er volgde al snel een bruiloft en na een paar jaar werd het tijd voor een wat groter huis. Mona en Dennis kregen de tip eens te gaan praten met de familie Rem op de Beukenlaan. Die zouden hun huis binnenkort te koop willen aanbieden. Zo gezegd, zo gedaan. Met name de heer Rem was zo gecharmeerd van het jonge stel, dat hij zijn huis voor een zeer schappelijke prijs aan hen verkocht, zonder eventuele andere gegadigden af te wachten. Rem stond bekend als een socialist ‘van de oude stempel’ en dat bleek ook hier uit. Het ging hem er niet om zo veel mogelijk geld voor zijn huis te krijgen, maar je moest iemand een handje helpen als dat in je vermogen lag.
En zo wonen Mona en Dennis, inmiddels twee dochters rijker, al 33 jaar naar volle tevredenheid op de Beukenlaan. Maar wat maakt dat Mona zich hier zo senang voelt? “Sowieso is Oud Zaandijk de mooiste plek in Zaanstad” vindt Mona. “En we wonen in een vrijstaand huis. Dan heb je weinig last van de buren. De straat is rustig en veilig. Er zijn hier bijvoorbeeld relatief weinig inbraken in vergelijking met de rest van Zaanstad. Je ziet het ook aan het verloop in de straat. Die is er nauwelijks”. Verder vindt Mona het leuk dat ze toeristen uit alle hoeken van de wereld tegen kan komen, die op weg zijn van of naar het Voetveer bij de (25-jarige!) Zaandijkersluis of de Domineestuin bezoeken. Het geeft het dorp een bepaalde dynamiek. Dat zal ook een van de redenen zijn waarom ze graag afspreekt bij Brouwerij Hoop. Ook zo’n pluspunt van deze buurt. Daarnaast vindt ze het belangrijk dat ze niet te ver van de geloofsgemeente woont waar ze zich thuis voelt. In haar geval een kerk in Zaandam.
Inmiddels is Mona al jaren geen verkoopster meer. Ze vond het heel belangrijk haar kinderen zelf op te voeden en dat niet aan beroepskrachten over te laten. Maar nu de dochters ouder zijn heeft ze weer tijd om buitenshuis te werken. Een paar uur per week is ze te vinden bij Cacaofabriek Olam, als lid van het smaakpanel. Daarnaast heeft ze een parttime baan als onderzoeker in de jeugdhulpverlening. Ook is ze vrijwilliger voor de stichting ‘Hands4Home’ in Addis Abeba, Ethiopië (www.hands4home.nl). Deze stichting, inmiddels volledig in Ethiopische handen, werd jarenlang gerund door een bevriend stel. Men zorgt voor (ongesubsidieerde) dagopvang en scholing van (arme) gehandicapte kinderen. Mona doet van alles voor deze stichting: fondsenwerving, correspondentie, public relation en verder alle voorkomende werkzaamheden.
Verlangt ze nooit terug naar Denemarken? Daarin is Mona heel resoluut: “Absoluut niet! De cultuur in Denemarken is de afgelopen jaren heel erg veranderd. Ik vind de Denen enorm materialistisch en statusgevoelig geworden. Daar heb ik helemaal niets mee. De Nederlandse samenleving is in de loop van de jaren natuurlijk ook veranderd, maar daar ben ik in meegegroeid. In ieder geval vind ik het daar opvallender dan hier”. Als haar gevraagd wordt of ze zich dan Nederlandse voelt of toch nog Deense, geeft ze aan niet in dat soort termen te denken. “Noem mij maar nationaliteitneutraal”.