Zaandijk Woont! Tweebeen 12

Een dag niet gelachen

Door: onze reporter Chris Wijs

In ons pittoreske dorp Zaandijk is nog heel wat te beleven en te ontdekken, en zo kwam ik bij de familie Kwadijk terecht. Dirk en Anneke wonen al ruim 50 jaar op Tweebeen 12 in Zaandijk/Rooswijk, in een hoekhuis aan de slootkant in een heerlijk doodlopend straatje. En daar is altijd wel wat te beleven! Zo komen er auto’s en fietsers met een flink gangetje de straat in gereden en dan op het laatste moment STOP! Pfff, gelukkig nog net geen plons. En vissers die aan de waterkant hun hengeltjes uitgooien om de grootste vissen te vangen en dan vergeten zijn dat er bootjes heen en weer varen.

Dirk is geboren in Zaandijk op 20 januari 1945 en Anneke Oosterhoorn op 5 mei 1946. De vader en moeder van Dirk kregen drie zonen en twee dochters en Annekes ouders vier zonen en een dochter. Dirk zijn ouders woonde toentertijd in een woonark aan het einde van de Oud Heinstraat, daar waar vroeger bij de brug rechts molen De Big heeft gestaan en waar nu een prachtige bungalow staat aan de J.J. van der Horststraat. Dirks vader was boer en de koeien graasden op het land ter hoogte van wat nu Evean verzorgingshuis Guisveld is. Dirk hielp vaak met het melken van de koeien. Door de uitbreiding van Rooswijk (Muziekbuurt) moesten zij verhuizen naar het Zaagselpad in Zaandijk.

Dirk, hoe was je jeugdtijd?
“Ik heb een mooie jeugd gehad, alles mocht van mijn vader als het maar leuk was. Ik heb in die jaren veel geknutseld aan brommertjes en motoren zoals buitenboordmotortjes enz. Na de lagere school op de Tuinstraat wilde ik graag doorgaan met het repareren van motoren, maar het liep iets anders. Het bijzondere was dat ik bijna alle motoren weer aan de praat kreeg. Misschien kon ik wel op het Circuit van Zandvoort aan de slag, droomde ik toen.”

En Anneke, wat deed jij na de lagere school?
“Ik ging naar de Huishoudschool in Zaandam, daar leerde ik van alles, koken, strijken, bakken, braden, erg leuk allemaal. Maar na de Huishoudschool, ging ik aan het werk bij Vreeling Platen- en Muziekwinkel op de Wandelweg in Wormerveer, waar ik met veel plezier heb gewerkt tot 1963.”

Wat wilde je later worden Dirk?
“Boer of wat anders. Ik had toen eigenlijk geen idee. Ik wilde na de lagere school graag iets doen met m’n handen, school vond ik maar niks. Maar boer is het in ieder geval niet geworden.”

Dirk begon bij Bischoff in 1959 voor 60 gulden in de maand, maar dat duurde niet lang. In 1960 trad hij in dienst bij Wijtenkamp, een overslagbedrijf van bosproducten. Hij voer daar met één van de kleinere sleepbootjes om dekschuiten met hout naar bedrijven te vervoeren. En dat vond hij prachtig, want varen was ook één van zijn hobby’s.

In die jaren ging hij in het weekend naar de Waakzaamheid in Koog aan de Zaan om te dansen en wat te drinken met vrienden en daar ontmoette hij Anneke. Zij trouwden op 26 september 1963. Het stel woonde de eerste jaren in bij de ouders van Anneke.

En Dirk, bleef je bij Wijtenkamp werken?
“Nee, ik heb meer bazen versleten”, antwoordt Dirk lachend. “Na Wijtenkamp ging ik werken bij Klaas Visser, tot 1965. Daarna ben ik in dienst getreden bij het gemeentelijke Grondwerken en Energiebedrijf in Zaandam (het vroegere GEB). Alles wat ik aanpakte, lassen, slijpen, boren enz., ging vanzelf. Mensen met gouden handjes noemden ze dat. Ik heb ook geen enkel diploma behaald. Nou ja, één: m’n rijbewijs.”
Dirks laatste baan was zetter bij Drukkerij Chromos in Krommenie, vanaf 1970. “Ik vond het geweldig! Ik kon daar al mijn energie en ideeën in kwijt. En als er iets kapot was kon ik het meestal wel repareren. Ook aanpassingen op de degel en mallen maken was geen enkel probleem. Ik kon zo een motor van de machine uit elkaar halen en weer in elkaar zetten en draaien maar weer. Ik werkte altijd met veel plezier en bleef daar tot mijn pensioengerechtigde leeftijd. Maar op het moment dat ik in 2005 met pensioen wilde gaan, ging Chromos helaas failliet en werd ik werkloos. Gelukkig kwam alles nog goed en kon ik met pensioen.”

In 1970 kregen Dirk en Anneke hun eerste eigen woning op Tweebeen nummer 12 in Zaandijk/Rooswijk. Daar werden twee zonen geboren: Dirk-Jan en Renée.

Dirk en Anneke, gingen jullie nog op vakantie?
Dirk: “Jazeker, met een boot, een kruiser. We konden zo wegvaren, richting het sluisje naar de Zaan en zo het land door om mooie plekjes te zien en te ontdekken. De kop van Noord-Holland of naar de Friese meren. Maar toen er lage bruggen kwamen in de wijk, konden we met de boot geen kant meer op en zaten we ingesloten tussen bruggen. Dus varen zat er niet meer in.”
Anneke: “We kochten een bestelbusje en paste die zo aan dat we konden kamperen. Dirk heeft er bevestigingshaken opgezet om een luifel aan te kunnen zetten en wat kleine aanpassingen in de bestelbus: chemisch toiletje, gasstelletje enz. Dus van alle gemakken voorzien. En alles kon zo weer weggehaald worden en was het weer een gewone bestelbus. We gingen in die jaren vaak naar Frankrijk. Heerlijk buiten in de zon en prachtige bergen en vergezichten. Een paradijs op zich! Het was een feest om andere mensen te ontmoeten en te genieten van de natuur. We kwamen met een lekker bruin kleurtje na ongeveer 4 weken weer terug.”

Dirk is een echte familieman. Zo kwam hij een keer op het idee om in het najaar een familiereünie te organiseren. Maar waar laat je al die mensen: broers, zussen, nichtjes en neefjes, kinderen en kleinkinderen en vrienden? Daar wist Dirk wel wat op. Hij zette een aantal partytenten tegen elkaar en koppelde die aan elkaar vast met stormbanden. “Je weet maar nooit. Vooral in die maanden kan het behoorlijk stormen. We hadden één grote tent achter op het erf en iedereen kon er in. Een feest op zich!”
Door corona zijn de feesten in de grote tent verleden tijd, want Dirk kreeg een behoorlijke tik mee van de corona: gauw moe, geen reuk en smaak meer. “Ik mis het enorm, want het was altijd gezellig om elkaar weer te zien. Alleen lichamelijk trek ik het niet meer. En omdat we ouder worden, komen we in een periode terecht dat ook familieleden en vrienden komen te overlijden. Maar ja, dat hoort bij het leven en daar moeten we mee dealen.”

Dirk, nog wel klusjes in en om het huis ?
“Ja, er is altijd wel een klusje te doen, stilzitten kan ik niet. Vroeger lekker prutsen aan motoren van auto’s. Maar helaas, de auto zit tegenwoordig boordevol met elektronica, daar kan je niet meer aan sleutelen. Maar grasmaaiers, bosmaaiers, bladblazers, buitenboordmotoren, of ergens nieuwe lagers inzetten, er is altijd wel wat te repareren. Mijn lijf beperkt mij daarin wel, want op een gegeven moment kreeg ik last van m’n rug en ook nog van een versleten knie. Ik heb een knieoperatie ondergaan en die knie is weer gefikst, maar aan de pijn in mijn versleten rug is helaas niets te doen.”

Ondanks de fysieke ongemakken staan Anneke en Dirk positief in het leven en blijven lachen. Hun motto: Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Of ze nog wensen hebben? “Dat we nog lang van elkaar mogen en kunnen genieten.”

Dat Anneke en Dirk blijven lachen en van elkaar genieten blijkt wel uit een recent voorval toen Anneke tijdens een etentje ineens niet goed werd en flauw viel. Meteen naar het ziekenhuis, waar direct actie werd ondernomen om een hartfilmpje te maken. Dirk vroeg aan de dokter of hij mee mocht om eens te zien hoe het maken van een ECG er aan toe gaat. De dokter vond het geen probleem. Anneke moest zich ontkleden achter een gordijn, alleen de bovenkant, in verband met de stickers die opgeplakt moesten worden. Even later kwam ze achter het gordijn vandaan, nam plaats op een ligtafel, waarop Dirk met een brede glimlach op het gezicht zegt: ”Dag buurvrouw, u ziet er nog goed uit voor uw leeftijd. De dokter stamelde: ‘Is dat uw buurvrouw?’ Nee hoor, geintje dokter. We lagen dubbel van het lachen.”

Ik ga met een glimlach van oor tot oor weer op huis aan. Op zoek naar meer verhalen en gebeurtenissen in Zaandijk.