Brugpieper
Toen Sara na de grote vakantie in groep acht kwam te zitten, had dat een aparte sensatie gegeven. Zelfs nu nog, bijna een jaar later, kan ze dat gevoel nog terug roepen. De oudste groep. Ieder schoolkind uit de andere groepen zouden naar haar opkijken.
Het was in de praktijk wat tegengevallen, maar het idee was ze nooit kwijtgeraakt. En nu, zo tegen het einde van het schooljaar werd ze zelfs wat ongeduldig. Ze vond het allemaal wat kinderlijk nu. Zo’n speelkwartier was toch onmogelijk. Rennende, schreeuwende, stompende, voetballende kinderen. Het waardig op en neer lopen werd niets. Sara was de basisschool ontgroeid. Vol ongeduld keek ze uit naar de volgende school, de middelbare school. In oktober zou ze al de magische leeftijd van 13 jaar bereiken. Tiener. Definitief de kinderjaren verlaten. Klasseavonden, serieuze gesprekken voeren, huiswerk, schoolfeesten. Oh, nog maar een maand, dan voorgoed afgelopen die basisschool.
Voor hun afscheidsavond zou de groep een musical opvoeren, met echte popmuziek. Dat maakte het nog spannend, want leren deden ze allang niet meer. Zelfs de onderwijzer raakte zijn autoriteit kwijt. Die bleef achter, terwijl zij verder gingen.
Bij het slotlied kregen ze een staande ovatie. Het was dan ook fantastisch gegaan. Gaaf en in een moordend tempo. Bij de toegift moest Sara haar tranen wegwerken. Zij die nooit huilde. Toen het schoolhoofd in zijn afscheidswoorden vertelde dat de groep na acht jaar uit elkaar zou gaan, kwamen de tranen weer. Ze kon zichzelf wel slaan, sentimentele tut.
Stil was ze met haar ouders naar huis gelopen. Het laatste rapport en de schoolfoto onder haar arm.
Vakantie, zeven weken vrij, luieren, zonnebaden en zwemmen. Haar bruine huid stak te gek af bij haar witte T-shirt. En het strakke T-shirt stond ook nog eens perfect.
Nog een week, dan begon de nieuwe school. Nog nooit had ze zo naar school verlangd.
Eindelijk was daar de eerste schooldag. Ze was al om zes uur op. Lekker douchen, haar föhnen, een beetje lipgloss. Haar strakke spijkerbroek aan, met daar onder die flitsende witte gympen en haar witte T-shirt natuurlijk. Sara keek peinzend in de spiegel. Zou haar zwarte T-shirt niet beter staan? Waar was dat shirt? “Mam, mam, mijn zwarte T-shirt?” In de was. Hoe kon haar moeder dat haar juist nu aan doen. Mopperend keek ze verder in haar klerenkast. Die rode dan? Stond ook goed. Vlak voordat ze de deur uit ging keek ze naar haar voeten. Wat stom, ze moest dan natuurlijk haar rode gympen aan. Tjee, bijna de blunder van de eeuw.
Vlak bij haar nieuwe school haalde ze haar handen door haar haren, haalde diep adem en liep op de schooldeur af. Onwennig keek ze om zich heen. Anderen deden dat ook. Sara voelde het door haar hele lijf tintelen. Dit werden gave jaren.
Om kwart voor elf pauze. Vlug kamde ze haar haar in de toiletruimte, tipte haar lippen nog wat bij, haalde haar handen door haar haren en liep nonchalant het schoolplein op.
‘Hé pieper, ga effe opzij, je loopt in de weg!’
Gerrit van den Nieuwendijk.