Haar idool

‘I can’t wait any langer, baby’ zong zij en meteen er achteraan de snerpende gitaarsolo. Het publiek schreeuwde het uit. Dit was het! De ene hit na de andere, altijd volle zalen, haar bankrekening puilde uit, maar dat was iets wat haar niets kon schelen. Als ze zong was ze iemand anders. In één woord: Geweldig!

Er was maar één maar: ze kon niet zingen, had geen band om haar heen en het publiek verzon ze erbij. Dagdromen is het juiste woord ervoor. Marja kon uren voor zich uitkijken, ze zag zichzelf dan in een uitdagend pakje op de bühne staan en een wild enthousiast publiek ervoor. Weg uit de sleur van het naar school gaan, huiswerk maken, helpen in de huishouding thuis (idioot eigenlijk, maar hoe maak je dat je ouders wijs), etc. Als het maar even kon glipte ze naar haar kamer, zette spotify op haar bluetooth speaker en zong dan luidkeels mee. ‘Zachter met dat kreng!’, schreeuwde haar moeder van beneden. ‘Zo kan ik mijn huiswerk niet maken’, zeurde haar broer.
Als de muziek zachter moest, kon ze wel ophouden. Dan was er niets aan. En een koptelefoon had ze niet. Ze had het geld er niet voor en ze kreeg ‘m niet van haar ouders.

Haar ouders, beste mensen, begrepen haar niet. Goede cijfers op school halen, dan had je kans op een goede toekomst. Maar ze wilde helemaal geen goede toekomst. Trouwens, wat is een goede toekomst? Een goede baan? En wat is een goede baan? Gaat het dan alleen maar om geld? Nee, een opwindend leven, avontuur, dat was veel belangrijker. En helemaal het einde was, als ze een idool werd, aanbeden door miljoenen fans. En als ze dan zong ‘Come here, I need you baby’, dat de fans het niet meer hadden, vooral als ze flink met haar heupen wiegde.
Verdorie, waarom konden haar vriendinnen geen gitaar spelen? En de vrienden van haar broer – je zou maar zo’n broer hebben- ook al niet?

Als ze op haar fiets naar school reed kwam de ene topsong na de andere bij haar op. Soms bedacht ze zelfs een refrein. Als dat geen wereldhit werd, dan wist ze het ook niet meer. Het vervelende was, dat ze zich later op de dag dat refrein niet meer kon herinneren.

Op een dag had ze thuis gezegd dat ze op gitaarles wilde. Ongelukkigerwijs had ze die week ervoor haar rapport gekregen. ‘Eerst maar je cijfers ophalen’, had haar vader gezegd, ‘dit lijkt nergens naar.’ Dus in plaats van gitaarles moest ze meer tijd steken in haar huiswerk.

Marja was een idool. Alleen de enigste fan was ze zelf. En eigenlijk kon haar dat niets schelen.

Gerrit van den Nieuwendijk