Zaandijk Woont! Barre Ven 11
Door: onze reporter Chris Wijs
In ons zo pittoreske dorp Zaandijk, waar het oude en nieuwe samenvloeit, ben ik weer op zoek gegaan naar nieuwe verhalen en belevenissen over leven en wonen in Zaandijk. Dit keer heb ik een bezoek gebracht aan een bijzonder enthousiaste en gezellige familie op de Barre Ven nummer 11 in Zaandijk-Rooswijk, te weten Nico en Hennie de Jong.
Toen ik ze vroeg of ze mee wilden doen aan een interview was hun antwoord: “Dolgraag!” Een paar dagen later, bij binnenkomst: “Chris, wil je een kopje koffie? En we hebben er ook nog wat lekkers bij.” Geweldig en zo gastvrij. We schakelen vanzelf van vroeger naar nu, van de duifjes naar vrijwilligerswerk en meer. Maar we beginnen bij het begin…
Nico, over vroeger: waar ben je geboren, hoe was je jeugdtijd en wat deed je buiten schooltijd om?
Nico vertelt: “Mijn vader was Jan de Jong, kantoorbediende bij Heyme Vis Verffabriek in Zaandam en later Buitendienstmedewerker bij Lux Metal. Mijn moeder was Nel Keijzer, cheffin bij de Gruyter in Zaandam. Ons gezin woonde in Koog aan de Zaan aan de Dahliastraat nr. 38 en bestond uit drie kinderen Tinie, Nico en Marjan. Ik ben geboren, als tweede in het gezin, op 30 juli 1941. Ik heb een prima jeugdtijd op de Dahliastraat gehad en was druk en fanatiek bezig met voetballen en met duiven. Voetbal was voor mij nummer 1 en de postduiven nummer 2.”
Wat ging je doen na de lagere school?
“Ik ging na de lagere school in Koog aan de Zaan naar de ULO op de Prunuslaan in Zaandijk. Met het diploma op zak ben ik de opleiding tot Hofmeester in Amsterdam gaan volgen. Wel Hofmeester op de grote vaart hoor, dat was mijn droom.”
Nico’s voetbalclub was KFC, waar hij tot zijn 18e jaar speelde. Maar je moet keuzes maken in het leven en na het halen van zijn diploma Hofmeester ging hij lange reizen maken op de grote vaart en was hij maanden van huis. Zijn voetbalschoenen moesten dus aan de wilgen. “Mijn postduifjes miste ik wel heel erg, want vanaf mijn 10e hield ik al duiven en het worden toch je kindjes. Je moet ze van alles leren. Het zijn net kinderen, opvoeden en weer loslaten.”
Nico is een bevlogen duivenmelker en draagt de duivensport een zeer warm hart toe. Hij is al vele tientallen jaren lid van B.V.Z. (Bevrijde Vleugels Zaanstreek) in Zaandam. Hij werd in 2023 als Lid van Verdienste benoemd, waar hij ontzettend trots op is. Daarnaast is hij al 40 jaar gediplomeerd Keurmeester van postduiven van de N.A.V.P. en heeft zijn bijdrage kunnen leveren in de organisatie als Voorzitter N.B.V.Z. Noord-Holland en de Zaanse Concours Commissie.
“In mijn jonge jaren waren er in de Zaanstreek 13 duivenclubs en honderden duivenmelkers. Je had vroeger wedstrijden voor zaterdagvliegers N.B.V.Z., die mochten niet op zondag vliegen vanwege het geloof, en voor zondagsvliegers de N.A.B.V.P. Er is nog maar een klein aantal over. In Zaandijk bijvoorbeeld zijn nu nog maar twee duivenmelkers actief: Ed Hooyschuur en ik.”
Hennie, nu jij. Vertel eens over vroeger.
“Nou Chris, ik ben geboren op 3 januari 1942 en mijn vader was Christiaan Rem en mijn moeder Berta Mol. We woonden, met mijn broers Jan en Chris en zus Tineke, op de Beukenlaan 21 in Zaandijk. Mijn vader was timmerman, moeder deed het huishouden en had een bijbaantje bij Verkade in Zaandam. Naast zijn drukke werk was mijn vader, een zeer sociaal voelende man, actief bij de N.V.V. Vakcentrale. Mijn lagere schooltijd speelde zich af op de Tuinstraat, op de Gorterhoekschool. We waren een redelijk bekende familie in Zaandijk, want mijn opa van vaders kant, H.RemPz., was eerst wethouder en later loco burgemeester van Zaandijk. Mijn andere opa was wijkagent Albert Mol in Zaandijk. Ik heb een onbekommerde en liefdevolle jeugd gehad, in één woord. Ik was altijd aan het zorgen voor de kinderen op de straat, het voelde als een soort roeping. Mijn droom was toen om kinderverzorgster te worden.
Na de lagere school ging ik naar de Huishoudschool in Zaandam, volgde daar de opleiding INAS en heb daar mijn diploma’s gehaald. Mijn eerste baan was bij de Joodse Invalide Ouderenzorg aan de Henry Polakstraat in Amsterdam. Daarna ging ik werken bij Wastora als verkoopster in Zaandam en in Alkmaar bij Gasson Diamonds Juwelier. Je snapt, kinderverzorgster is het niet geworden.”
En toen ontmoetten jullie elkaar. En toen?..
Nico: “We hebben elkaar ontmoet op de Dansschool in Koog aan de Zaan. Er was toentertijd een soort grens. Dat kon toch niet, een Zaandijks meisje met een jongen uit Koog aan de Zaan. Het was van oudsher ‘Zaandijk moet Zaandijk blijven’. Maar gelukkig waren er ook jongens en meisjes die zich er niet aan hielden, oei. We zijn inmiddels al 64 jaar getrouwd en hebben drie kinderen -Ron, Inge en Nico jr.- , hebben zes geweldige kleinkinderen en twee achterkleinkinderen op komst. We hebben leuke buren en Barre Ven is een leuke straat. Wonen op Barre Ven geven we zeker een ‘8’.”
Hennie, Nico steekt veel tijd in zijn passie voor duiven. Heb jij nog hobby’s?
“Jazeker Chris, heb je even. Vroeger turnen bij Simson en kindermusicals, zoals ‘Grootmoeder vertelt’, onder regie van mevrouw Reichard in samenwerking met de speeltuinvereniging ‘Zaandijk’ in de Tuinstraat. Concerten van Zaandijks Fanfarecorps met tal van uitvoeringen in de Waakzaamheid met bal-na. Steengoede jazz orkesten, zoals Beel Street Seven, en later de feestzaal van de carnavalsvereniging “De ZaanZotters. Roeibootjes huren bij Beudeker om rietsigaren te plukken in het Guisveld en die vervolgens als bosjes langs de deuren te gaan verkopen, voor een leuk zakcentje.”
Hennie kan nog steeds niet stilzitten. Ze tennist bij K.Z.T.V., de Koog-Zaandijkse TennisVereniging. Samen met Nico, beregezellig en sportief. En er zijn nog meer hobby’s: lezen, tuinieren en theaterbezoek, en gedichten verzamelen*. Tjonge, jonge, waar haalt ze de energie vandaan, bedacht ik me een beetje jaloers.
Jullie zijn nu 80’ers en zo te horen lacht het leven jullie toe. Zijn er nog wensen?
Nico: “Ik heb wat ouderdomsklachten, maar verder redelijk en ik mag niet mopperen.” Hennie: “Qua gezondheid gaat het mij goed, ik wandel nog iedere dag en doe ook nog vrijwilligerswerk bij Nieuw Groenland.” En tot slot eensgezind: “Chris, onze grootste wens is samen oud te worden.”
En zo komt er een eind aan een hele gezellige ochtend vol verhalen, ga ik op huis aan en weer op zoek naar nieuwe verhalen en belevenissen.
*) Uit Hennies verzameling het gedicht ‘Molens in het Westzijderveld’ van Margriet Dijkstra.