Zaandijk Woont! Simon Gammerkade 24

Door: onze reporter Chris Wijs

Een beetje zenuwachtig voor mijn eerste interview bel ik voorzichtig aan bij Peter Hoveling aan de Simon Gammerkade 24. Of hij aan een interview voor Zaandijk Leeft! wil meedoen.” Ja, natuurlijk wil ik dat Chris, kom binnen”, antwoordt Peter enthousiast. “Welkom! Kopje koffie?”

Als je bij Peter binnenkomt is het eerste wat opvalt, ontzettend gezellig en opgeruimd en vooral veel prachtige bouwwerken op schaal, zoals molens en Zaanse huisjes.
In Peters woonkamer is van alles te zien en te bewonderen. Het lijkt wel een klein museum. Van het Tsaar Peter huisje, de Waakzaamheid op schaal tot aan molens, Zaanse huisjes, geveltjes en houtsnijwerkjes. En wat Peter allemaal maakt is ongelofelijk, tot in de kleinste detail weergegeven. Wat zijn ogen zien, maken zijn handen. Ik heb ogen tekort om het allemaal te zien.

Peter kent mij al wat langer, want ik loop vaak langs en steek altijd mijn hand op. En de meeste Zaandijkers die Peter kennen, steken allemaal hun hand op. En ik bewonder altijd zijn enthousiasme als hij praat over Zaandijk. Over bijvoorbeeld de oude houten arbeidershuisjes met nog de WC’s met tonnetjes en ook WC’s boven de sloot op het Hazepad. Als je dan langs liep hoorde je plop plop. “En daar dreven dan de drolbaarzen tussen het kroos, lachen joh!”

Zoals veel Zaandijkers van zekere leeftijd is Peter geboren in Koog aan de Zaan. “In het verpleeghuis in de Boschjesstraat op 17 oktober 1946. Er was geen wieg meer over vanwege een geboortegolf. Er werd een lade gebruikt uit een grote linnenkast waar drie baby’s in pasten en ik lag tussen twee meiden in, waardoor ik waarschijnlijk nu nog vrijgezel ben. Het vervelende is dat in mijn paspoort Koog aan de Zaan staat en dat is voor een Zaandijker natuurlijk best wel lastig.”

“We woonden op de Guisweg, nummer 12. Het was een dubbel woonhuis, voor bij ons nummer 12 en achter nummer 10. Later werd het doorgebroken en woonden wij op 10 en 12. We moesten noodgedwongen verhuizen in verband met de aanleg van de doorsteek naar de Berkenweg. De huizen werden gesloopt en we verhuisden naar een hoekhuis aan de Simon Gammerkade 24. Toen mijn twee jongere broers het ouderlijk huis verlieten bleef ik alleen over met mijn vader en moeder. Op een gegeven moment kwam de zorg voor vader en daarna de zorg voor moeder. Na hun overlijden ben ik op de Gammerkade blijven wonen. Ik vond het indertijd echt niet leuk om weg te moeten van de Guisweg, maar ik heb gelukkig en met veel plezier op de Gammerkade mijn domein gevonden.”

Wat heb je zoal gedaan in je jeugd?
“Van alles. Na school, modelbouw en rommelen en sleutelen aan brommers en die weer verkopen. Later werd het ook aan motoren sleutelen en rijden. Voetbal was niet mijn ding. Ik was zeer geïnteresseerd in de techniek van de dingen die bewegen, hoe het werkt en draait. Modelbouw is toch wel nummer 1 geworden voor mij, vandaar de vele molentjes. Ik heb een hele verzameling boeken over de Zaanstreek en molens.”

Wat voor opleiding heb je gedaan?
“Nou, ik wilde eigenlijk de techniek in, maar ik heb de opleiding voor timmerman gedaan, net als mijn vader. Ik heb mijn opleiding gevolgd op de Technische School in Krommenie.”

Je bent dus timmerman geworden?
“Ja, eerst bij de Fa. C.Woudt op Zaandijk, daarna 25 jaar bij Ab Engel en de laatste 16 jaar bij Somass in Wormer”, zegt Peter trots. “Somass kreeg later een werkplaats in Zaandijk, naast Jacob Vis in het oude pakhuis van Zwart en was ik weer terug in Zaandijk. Bij Somass deden wij hoofdzakelijk restauratie en nieuwbouw van originele Zaanse houtbouw en ik ben er niet slechter van geworden. En alles wat je leert is meegenomen. De Zaanse huizenbouw met zijn prachtige geveltjes is toch echt mijn ding geworden.”

En Peter, hoe bevalt het vrijgezellenbestaan?
“Ik ben nooit verliefd, verloofd of getrouwd geweest. Nee, wel vriendinnen gehad maar geen vaste verkering. De enige vaste relatie was met mijn motor. Als je een nieuwe wilt hebben, dan krijg je geld voor de oude”, gniffelt Peter.
“Ik heb op de motor heel veel lange reizen gemaakt: Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk enz. Veel met motorclub Mozamo, waarvan ik één van de oprichters was. Na mijn Mozamo-tijd toerde ik vaak alleen naar Zwitserland naar mijn vaste camping in Innertkirchen. Dat is elke keer bijna thuiskomen voor mij.”

“Ik ben weliswaar alleen, maar zeker niet eenzaam”, vervolgt Peter. “Ik heb genoeg om handen en ga overal naar toe. En mijn broertjes komen nog regelmatig langs, ook binnen gelukkig, ha, ha. Ik doe veel modelbouw voor mezelf maar ook wel in opdracht. Ik zit in de TAC (Technische Advies Commissie) van de Zaansche Molen, ook alweer 30 jaar. We hebben alle molens in de Zaanstreek opgemeten, maar dan ook alles van de molens. Die staan nu allemaal op tekening wat weer makkelijk is als er grote restauraties nodig zijn.”

Tot slot, je lijkt mij een zeer tevreden man. Heb je nog wensen?
“Nou, eigenlijk niet. Ik heb alles wat mijn hartje begeert: een lekker huis, een computer, de fiets, nog steeds een motor, een autootje en ik kan gelukkig nog van alles doen met mijn handen. Ik heb echt niet te klagen en echt niets te wensen”

Na Peters mooie verhalen ga ik weer op huis aan.
Op zoek naar nog meer mooie verhalen van bekende en minder bekende Zaandijkers.

_{Noot redactie:
Chris Wijs is onze nieuwe verslaggever. Eerder is hij zelf ook geïnterviewd.
Lees HIER het artikel over wonen op Tweebeen 10.}