Zaandijk Woont! John Lennonstraat 242
Door: Onze verslagdoener
Ik wandel op een mistroostige herfstdag door Rooswijk en voor me loopt een man in een gifgroen hesje met in zijn rechterhand een grijpstok en links een grijze plastic zak. Hij is van de Zaanse Zwerfafval Brigade, zo valt op zijn rug te lezen. Geroutineerd pakt hij met z’n grijper in één keer een leeg chipszakje van de grond en deponeert het met een sierlijke zwaai in zijn al aardig gevulde vuilniszak. Met bewondering en respect blijf ik een tijdje achter hem lopen en zie dat zijn werk verre van overbodig is, want er zwerft behoorlijk wat klein en groot afval op straat en in het groen.
Ik besluit hem te complimenteren met zijn nuttige werk, maar voor ik bij hem ben en iets kan zeggen laat de man, staande naast een hoop lege plastic Ah-broodtasjes, zijn onbegrip voor zoveel gemakzucht de vrije loop: “Scheisse, es ist soms om muhteloos van zu worden…”. De rest van zijn (zeer terechte) verontwaardiging, uitgesproken met zo’n herkenbaar ‘Duits-Nederlands-prins-Bernhard-accent’, zal ik u onthouden.

Ik stel mij voor en bedank hem voor zijn vaak onzichtbare en ondankbare opruimwerk. “Helmut, sorry, danke, aangenahm!”, antwoordt hij met een glimlach. “Es ist best wel fröhlich werk hoor und ik hoffe dat meer menschen de grijpstok zu hande gaan nehmen.”
We raken verder aan de praat en hij vertelt in de hoogste ‘Bannehoven-flat’ te wonen, samen met zijn vrouw Marijke. Ik vraag of ik hen mag interviewen over hun leven en wonen in het nieuwste stukje Zaandijk. “Natúúrlich!”, antwoordt Helmut op welkome toon.
In Rooswijk Noord staat sinds kort het hoogste woongebouw van Zaandijk, grenzend aan het Rooswijkplein. Het gebouw met 35 appartementen maakt deel uit van ‘De Bannehoven’, een nieuwe woonbuurt op de plek waar ooit het Zaanstedelijk gemeentehuis ‘De Bannehof’ stond.
Op de via de mail afgesproken middag toets ik nr 2.4.2. in op het intercombord en zet mijn zonnigste gezicht op voor de vermoedelijke lens van de camera. “Je bent een half uur te vroeg”, hoor ik een ietwat blikkerige vrouwenstem zeggen, “maar kom maar boven hoor, de deur gaat open, we wonen op de eerste verdieping.” Marijke wacht me in de deuropening van het appartement op met een voor mij geruststellende brede lach. “Geeft niks hoor. Kom dr’in. Ik moet nog wel twee ramen lappen en een stukje vloer dweilen. Helmut is nog op bezoek bij de buurman en komt zo. Ga lekker zitten. Wil je koffie?” Terwijl twee wollen poezen mijn schoenen en broek nieuwsgierig besnuffelen, neem ik enigszins beschaamd plaats. Nauwelijks vijf minuten later zijn de ramen gelapt, de vloer gedweild, staat er een dampend kopje koffie voor me op tafel, is Helmut gearriveerd en liggen de poezen weer tevreden te luieren in hun wollen poezenmandjes.
Flatbewoners van het eerste uur Marijke en Helmut Fröhlich wonen sinds april van dit jaar in een gezellig modern ingericht ruim appartement op één-hoog met balkon op het zuiden. Marijke: “We zouden kunnen inhuizen in oktober 2023, maar door het faillissement van de leverancier van de warmtepomp werd de oplevering van ons appartement een paar keer uitgesteld. Heel vervelend, want we hadden ons huis in Zaandam al verkocht. We hebben toen noodgedwongen een paar maanden in een vakantiehuisje aan het Uitgeestermeer gewoond. Uiteindelijk kregen we op vier april de sleutel. Eind april zijn we in ons appartement getrokken. En dan te bedenken dat we in de eerste verlotingsronde niet eens in aanmerking kwamen voor een appartement. Pas in de tweede ronde zijn we ingeloot. Het ging ook nog om ons favoriete appartement. Je begrijpt, dat we niet lang hoefden na te denken.”
Helmut en Marijke zijn actieve flatbewoners, die ‘saamhorigheid’ belangrijk vinden. Marijke zit in de kascommissie, de communicatiecommissie en vormt met een aantal medebewoonsters de activiteitencommissie. “We zijn er voor feestjes en allerlei activiteiten. Met Sint Maarten gaan we zorgen dat de kinderen uit de wijk die bij ons met hun lampionnen komen zingen, een rijk gevulde snoepzak krijgen. Met Kerst gaan we onze entreehal in kerstsfeer brengen en met oud en nieuw willen we voor de bewoners zeker ook iets gaan organiseren. Wat is nog even geheim. Op het idee om een wandelclubje te vormen is door bewoners positief gereageerd. Binnenkort gaan we onze eerste gezamenlijke wandeling maken. En wie weet ook nog een kookclubje, leesclub, fietsclub, zangclubje, visclub en…” Ze schrikt zichtbaar van haar eigen over-enthousiasme. “Nee hoor, we doen het rustig aan, stapje voor stapje.”
Helmut is door de Vereniging van Eigenaars benoemd als huismeester en is dus ‘manusje van alles’. Met Nederlandse ‘ondertiteling’: “Nou niet van alles hoor, ik ben van de algemene ruimtes, zoals de hallen, het trappenhuis en de lift. Niet voor de appartementen, dat is privé. Ik ben het eerste aanspreekpunt voor onze bewoners en zorg dat alles netjes blijft. En als ik iets vreemds zie of er is iets stuk, dan meld ik dat bij het bestuur of onze technische commissie. Als een beetje ADHD’er kan ik moeilijk stil zitten, dus het is voor mij als pensionado een prima job.”
Marijke, meisjesnaam Verhaal, is geboren Zaandamse en werkt al meer dan 20 jaar parttime op de financiële administratie van GZ Office Xperience in Westzaan. Helmut is geboren in Köln in Duitsland, woont bijna zijn hele leven in Nederland en is sinds 1 april 2023 gepensioneerd vrachtwagenchauffeur. Ze zijn ouders van zoon Jasper en dochter Esther en oma en opa van drie kleinkinderen: Julia, Sophie en Teun. Helmut: “Een heerlijk trio. Ze komen elke donderdag bij ons eten. En in de vakanties mogen ze ook nog één of twee nachtjes komen logeren. Dat is een groot feest! Voor hen, maar nog meer voor ons.”
De vonk tussen de twee sloeg over in 1986 op het carnavalsfeest in het Duitse Blankenheim. Marijke kan het zich nog goed herinneren. “Ik ging elk jaar carnavallen in Blankenheim en Helmut zat in de Raad van Elf. Ik liep hem elk jaar wel een paar keer tegen het lijf, vond hem ook wel leuk, maar er waren geen vlinders. Totdat we een keer serieus met elkaar in gesprek raakten. Helmut vertelde onder meer dat hij, na zijn koksopleiding in het Zwarte Woud, als kok in een hotel in Zwitserland werkte. Nou je begrijpt, een man in de keuken die heerlijk kan koken, daar moest ik maar eens nader kennis mee maken, hahaha… En van het een kwam het ander. In datzelfde jaar heb ik ontslag genomen bij Reinder & Kakes en ben met mijn eigen meubels en de twee honden Joetie en Willem verhuisd naar Blankenheim. Op oudejaarsdag 1986 zijn we daar getrouwd.”
Helmut: “Ik woonde als vrijgezel prima in een verbouwd stationsgebouwtje, maar voor Marijke was het geen pretje. Ze had geen werk en kon er niet wennen. Ik mag het niet zeggen, maar ik denk ook dat ze een beetje heimwee had, want ze was -en is nog steeds- behoorlijk verknocht aan Zaandam. Na vijf maanden zette ze me voor het blok: terug naar Zaandam, mét of zónder mij! Dat was natuurlijk wel even schrikken, maar ook weer niet. Nederland was namelijk voor mij een tweede vaderland, want van mijn eerste tot mijn zesde jaar heb ik in Maastricht gewoond en ben tweetalig opgevoed. We zijn op 1 mei 1987 samen op zoek gegaan naar woonruimte en een paar dagen later kregen we al een grote huurflat aangeboden, in de Perim in Zaandam. Marijke, inmiddels zwanger van onze eerste, kon weer aan het werk bij haar oude werkgever en ik ben in dienst getreden bij Molen Chemie in Wormerveer. Niet als kok, maar als vrachtwagenchauffeur gevaarlijke stoffen. Ik kon dat toen niet bevroeden, maar ik heb tot aan mijn pensioen op de weg gezeten.”
In 1989 verhuisden Marijke en Helmut naar de net gebouwde Zaandamse wijk Westerwatering, waar het gezin werd gecompleteerd met dochter Esther. Marijke: “In diezelfde wijk hebben we in 1992, op aanraden van mijn toenmalige werkgever, een woning gekocht in de L.J.Imminkstraat, waar we 31 jaar met heel veel plezier hebben gewoond. Het was een grote eengezinswoning met twee verdiepingen en voldoende ruimte voor onze huisdieren.”
Nadat de kinderen het ouderlijk huis hadden verlaten werd het huis aan de Imminkstraat te groot. Met het oog op de toekomst begon het nadenken en zoeken naar een gelijkvloers appartement, vertelt Helmut. “Het hoefde niet persé in de Zaanstreek te zijn, hadden we bedacht. We zijn bijvoorbeeld serieus bezig geweest met een appartement in Uitgeest. Maar ja, ik mag het niet zeggen, maar Zaandam was dan wel ver weg hoor. De plannen voor een nieuw wijkje in Rooswijk, met drie appartementencomplexen, in het geografische hart van Zaanstad, kwam als geroepen. We hebben ons aangemeld als geïnteresseerden en het spannende wachten begon. In 2021 kregen we het verlossende telefoontje van de makelaar en zijn nu de eerste bewoners van John Lennonstraat 242.”
Marijke wil tenslotte nog wel wat kwijt over Zaandam: “Dat heimwee naar Zaandam, dat per se in of dichtbij Zaandam willen wonen, is niet waar hoor, echt onzin. Ons nieuwe thuis is op de Bannehoven in Zaandijk. En daar ben ik heel blij mee. We wonen in een prachtige flat met leuke bewoners en we gaan ons inzetten om het met elkaar nog leuker te maken in ons complex en onze wijk. Mááár, eerlijk is eerlijk, ik vind het wel heel fijn dat ik gewoon op de fiets geregeld een bezoekje kan brengen aan het centrum van… Zaandam.”